Όταν διαγνώστηκα με καρκίνο μαστού είπα πως πολύ απλά θα ακολουθούσα τις οδηγίες των γιατρών μου, θα έκανα όλες τις αναμενόμενες θεραπείες και σε λίγους μήνες ολα θα τελείωναν και θα ήμουν και πάλι ο εαυτός μου.

H πορεία προς την αποθεραπεία έγινε με λίγο πιο δραματικό τρόπο από αυτό που περίμενα. Δεν είναι εύκολο να είσαι ένα ακόμα σώμα στο χειρουργικό τραπέζι, ακόμα μια συσκευή έγχυσης ενός τρομακτικού κόκκινου υγρού, ακόμα ένας αριθμος στον ηλεκτρονικό πίνακα ανακοινώσεων του ογκολογικού.

Ο αριθμός 39894 έγινε το όνομα μου και η ταυτότητα των συμπτωμάτων μου, της θεραπείας μου, των ραντεβού μου, κι εγώ έπρεπε να επαναπροσδιορίζω συνεχώς τις ανάγκες μου, τις σχέσεις μου, τα συναισθήματά μου. Έπρεπε να μάθω να ζω στο παρόν απογυμνωμένη από  ό,τι ήξερα καλά. Έπρεπε να μάθω ν αγαπώ την Χριστιάνα 39894.

Η τρομακτική μέρα που η θεραπεία τελείωσε και θα ήμουν πλέον “μονη”,  ήρθε μετά από 8 μήνες. Είχα κάνει μαστεκτομή, χημειοθεραπεία και ακτινοθεραπεία, και οι διαγνωστικές εξετάσεις έδειξαν πως είμαι πλέον cancer free, ή αλλιώς: cancer survivor.

Αυτό που δεν έγινε όμω, ήταν να γυρίσω πίσω στον εαυτό που ήξερα. Βρέθηκα στην γκρίζα ζώνη δυο εαυτών, που ακόμα δεν είχαν ξεκαθαρίσει την θέση τους. Και αυτό ακριβώς είναι για μένα το δυσκολότερο κομμάτι μετά την διάγνωση καρκίνου. Μια νέα παράμετρος προστίθεται βίαια στην ταυτότητά μας. Περιλαμβάνει όλη την εμπειρία του καρκίνου κι ο,τι σημαίνει αυτή. Τον καρκίνο δεν μπορείς να τον πεταξεις στην άκρη και να ξεμπερδέψεις. Δεν μπορείς να γυρίσεις από την άλλη και να κάνεις πως δεν τον  βλέπεις. Μπορείς να τον κρατήσεις μυστικό, μπορείς να μην τον δείχνεις, μπορείς να τον αγνοείς. Αλλά έχει γίνει μέρος σου.

Ο όρος/προσδοκία για αποθεραπεία είναι ταυτόσημος με το “Δεν είμαι πια καρκινοπαθής”. Αυτό πίστευα στην αρχή της θεραπείας μου, κι αυτό πίστευαν κι όσοι με αγαπούν και βρίσκονταν κοντά μου. Σε κάθε στάδιο της θεραπείας χρειάζεσαι σίγουρα ένα μεγάλο ψυχικό απόθεμα. Και το “βρες την δυναμη” ειναι μια εντολή/παράκληση που έρχεται από παντού γύρω σου. Ο πραγματικός αγώνας είναι όμως, κατ’εμενα, πιο σύνθετος. Η διάγνωση και μετά η θεραπεία,  ήταν η αποδόμηση του εαυτού μου σε όλα τα επίπεδα. Ο,τι ήξερα για μένα και τον τρόπο που λειτουργούσα, είχε ήδη αλλάξει. Ο,τι ήξερα για την εικόνα μου ειχε ήδη αλλάξει.

Στο Γερμανικο Ογκολογικό έφτασα ήδη ραγισμένη με πολλούς τρόπους. Εδώ θαέ καθημερινή ακτινοθεραπεία για ένα μήνα. Από την πρώτη στιγμή ένιωσα μια τεράστια ανακούφιση όταν ο Δρ. Φερεντινος με κοίταξε στα μάτια, με άκουσε, μου εξήγησε τι έπρεπε να περιμένω και μου έδωσε γραπτές οδηγίες. Όταν άμεσα με παρέπεμψε στην Δρ. Κωνσταντινα Στυλιανου για να φτιάξωέ διατροφικό πλάνο και να κάνω βελονισμό, βρέθηκα με άνθρωπο που είχε χρόνο να με ακούσει και να με αγκαλιάσει με θετικότητα και έγνοια.

Για ένα μήνα οδηγούσα κάθε πρωί  από την Πάφο με παρέα τον πατέρα μου και χαιρόμουν που θα έμπαινα σ΄εναν τόσο όμορφο χώρο. Η απόλυτη ευγένεια και η προθυμία όλων να βοηήσουν χωρίς καν να το ζητήσω, με εξανθρώπισε ξανά. Ο πολιτισμός της επαφής με ανθρώπους που “σε βλέπουν” είναι αληθινά θεραπευτικός. Μιλησα πολλές ώρες με την Δρ.Κωνσταντίνα Στυλιανού, που μου έδωσε απίστευτες πληροφορίες για την κατάλληλη διατροφή, έκανα βελονισμό χωρίς να θεωρείται πολυτέλεια, αστειεύτηκα και γνωίστηκα με την Μέλκα, την Στέφανη και τον Γιάννη στο ακτινοθεραπευτικό,  κι ένιωσα πως σ’αυτό το Κέντρο είχε χώρο για μένα κι όχι μόνο για τον 39894. Είχα χρόνο να ρωτήσω, να μάθω, να φροντίσω τον εαυτό μου όπως ποτέ πριν.

Το “fight like a woman”, για μένα έχει να κάνει με την θεραπεία αλλά και την επανατοποθέτησή μου στην ζωή, τις σταθερές και τον κόσμο που έτρεχε χωρίς εμένα ενόσω ήμουν σε θεραπεία.  Θα το αλλάξω όμως σε #Fight like You, ως  τιμή  στον  αγώνα για  επαναπροσδιορισμό του κάθε ατόμου που πρέπει από την αρχή, να διεκδικήσει το δικαίωμα να το δουν ξανά με τον τρόπο που έχει εξελιχθει  Αλλά και με τον τρόπο που θέλει πλεον να Είναι.