Του Καθηγητή Δρ. Νίκου Ζαμπόγλου
(Ιατρικού Διευθυντή του GOC)

Τα κακοήθη κύτταρα δεν σέβονται τα όριά τους. Ένα καρκίνωμα του ήπατος μπορεί να εισβάλει στο νεφρό, ή σε άλλο όργανο, χωρίς να λάβει υπ’ όψιν καθόλου τα… σύνορα του άλλου οργάνου. Δεν σέβονται, επίσης, τους κανόνες της Φύσης. Πολλαπλασιάζονται, χωρίς να υπολογίζουν τι συμβαίνει γύρω τους. Ό,τι, δηλαδή, χρειάζονται και άλλα όργανα ουσίες για να τραφούν. Δημιουργούν μεταστάσεις, πετάγονται σε άλλα όργανα πολύ μακριά, και φτιάχνουν εκεί «κοινωνικές», δικές τους, ομάδες. Ανάλογες συμπεριφορές βλέπουμε και στον άνθρωπο. Ούτε αυτός αρκείται στον δικό του χώρο, και προσπαθεί να επεκταθεί στους χώρους ξένους – είτε γειτόνων, είτε εθνών άλλων. Σύνορα δεν σέβεται. Σε κανόνες δεν υπακούει, και προσπαθεί να πολλαπλασιάσει τα υπάρχοντά του, δηλαδή να αυξηθεί ο ίδιος, χωρίς να σκεφθεί καν εάν μένει κάποιο υπόλοιπο για άλλους. Το ανησυχητικό ποιο είναι; Τα κακοήθη κύτταρα, στο τέλος της ημέρας, αυτοκαταστρέφονται. Είναι τόσο αδηφάγα, τόσο λαίμαργα, που στο τέλος καταστρέφουν τον οργανισμό μέσα στον οποίο βρίσκονται, μαζί και με τον ίδιο τον οργανισμό. Αυτό, ακριβώς όμως, είναι που φοβάμαι σήμερα και με την κακοήθεια του ανθρώπου. Προπαντός με την συμπεριφορά του απέναντι στη Φύση. Είναι τόσο αδηφάγος που πολύ φοβάμαι ότι θα έχει το ίδιο τέλος με εκείνο των κακοηθών κυττάρων στο σώμα του. Δηλαδή, θα καταστρέψει την Φύση του, το περιβάλλον του, και στο τέλος θα αυτοκαταστραφεί και ο ίδιος.

Σε συνέντευξή του τον Δεκέμβριο του 2010 στην εφημερίδα Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία των Αθηνών, ο Καθηγητής Νίκος Ζαμπόγολου άρχισε κάποια στιγμή να συνδέει την κακοήθεια των καρκινικών κυττάρων με αυτή των ανθρώπων. Η εφημερίδα κατέγραψε επί λέξει τον συγκλονιστικό του μονόλογο, που μόλις διαβάσατε.