Οι Ημέρες, Εβδομάδες, Μήνες, και Χρονιές Ευαισθητοποίησης του Καρκίνου, σε όποια ηλικιακή ομάδα και να ανήκει κάποιος, αποκτούν πραγματική αξία από τους ίδιους τους ασθενείς. Από τον καθημερινό αγώνα τους στο νοσοκομείο ή στο σπίτι. Μόνοι, ή και με τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Χέρι-χέρι με τους ιατρούς και νοσηλευτές τους. Αντιμέτωποι με τον εαυτό τους, τους φόβους, τις ελπίδες τους, τις μέρες που πέφτουν και σηκώνονται, τις νύχτες που κλαίνε και προσεύχονται. Και άλλα, τόσα πολλά, που οι περισσότεροι δεν μπορούμε να καταλάβουμε.

Οι επετειακές ημέρες, μας καλούν σε «ευαισθητοποίηση» – μια έννοια που είναι πολύ δύσκολο να προσδιορίσεις, όταν απέναντί σου έχεις έναν νέο άνθρωπο που παλεύει κάθε μέρα για τη ζωή του.  Εμείς εδώ στο Γερμανικό Ογκολογικό, όπου κάθε περιστατικό είναι μάθημα ζωής για μας, έχουμε καταλήξει σε μία, τουλάχιστον, ερμηνεία της λέξης: Ευαισθητοποίηση είναι να αισθανθεί και να πιστέψει ο άρρωστος, ότι κάθε στιγμή είσαι δίπλα του. Στα καλά, και στα άσχημα. Αυτό το αίσθημα, πιστέψτε μας, είναι η δύναμη των ανθρώπων, ιδίως των νέων, που έρχονται σε μας με ένα πελώριο «γιατί» στο βλέμμα τους.

Ακούστε τι έχει να μας πει μια κοπέλα. Η «δική μας» πια, Μέλανη:

«Πάντα πίστευα, πως σοβαρές αρρώστιες όπως ο καρκίνος είναι για τους άλλους ανθρώπους και όχι για μένα. Κι’ όμως στα 18 μου χρόνια έμαθα με τον σκληρότερο τρόπο πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει.

Είμαι η Μέλανη! Και πριν από ένα χρόνο, διαγνώστηκα με λέμφωμα Hodgkin σε προχωρημένο στάδιο.

Οι μήνες που ακολούθησαν ήταν πολύ δύσκολοι, αφού η χημειοθεραπεία που λάμβανα κάθε δυο εβδομάδες, με αποδυνάμωνε σωματικά, αλλά και ψυχικά. Ό,τι είχα σχεδιάσει για τη ζωή μου μέχρι τότε, ξαφνικά ανατράπηκε και βρέθηκα να δίνω μάχη για την ίδια μου τη ζωή. Ομολογώ πως είναι μια επίπονη διαδικασία, όμως την αποδέχτηκα με ψυχραιμία, όσο δύσκολο και αν ήταν για μένα αυτό.

Προσπάθησα να μην χάνω το κουράγιο μου και να είμαι αισιόδοξη, όχι μόνο για μένα, αλλά και για τους ανθρώπους γύρω μου. Η κατάσταση  με την πανδημία, έκανε τα πράγματα πιο περίπλοκα, αφού ως «ευπαθής ομάδα» έπρεπε να προσέχω ακόμα περισσότερο την υγεία μου, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να έχω επαφές με τους φίλους μου, στη πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου.

Όμως, μέσα σε όλο αυτό το ταξίδι, γνώρισα ανθρώπους που για μένα έγιναν οικογένεια. Στο Γερμανικό Ογκολογικό βρήκα το δεύτερό μου σπίτι. Η στήριξη και η φροντίδα που είχα από τα τμήματα της χημειοθεραπείας αλλά και της ακτινοθεραπείας ήταν κινητήρια δύναμη.

Οι ατελείωτες ώρες της χημειοθεραπείας, περνούσαν πιο ευχάριστα μαζί με την παρέα όλων των νοσηλευτών στο Τμήμα. Φυσικά, τίποτα δεν θα ήταν εφικτό, αν δεν είχα δίπλα μου την σπουδαία γιατρό μου, Δρ. Annet Νικολάου, που ήταν και είναι το πιο σημαντικό πρόσωπο για μένα.

Εδώ, στο Γερμανικό Κέντρο, είχα επίσης την τύχη να γνωρίσω την αγαπημένη μου Δρ. Κωνσταντίνα Στυλιανού, η οποία με βοήθησε στο κομμάτι της διατροφής και του βελονισμού, δύο παράγοντες που ήταν ό,τι καλύτερο έκανα και κάνω ακόμη, για να δυναμώσω το σώμα μου.

Πλέον, ένα χρόνο μετά την διάγνωση μου, το μόνο που ξέρω είναι πως τίποτα δεν είναι αδύνατο. Όλα τα όνειρα που νόμιζα πως είχαν χαθεί τελικά είναι ακόμα εδώ∙ εγώ είμαι ακόμα εδώ. Ο καρκίνος με βοήθησε να αγαπήσω πιο πολύ τον εαυτό μου και να τον φροντίζω περισσότερο από ποτέ. Ο καρκίνος με βοήθησε να καταλάβω πόσο μεγάλη αξία έχει η ζωή.  Ο καρκίνος με έμαθε να μην τον φοβάμαι!

Εικονογράφηση: Η Μέλανη με όλη την Ομάδα  στην Ημερήσια Φροντίδα