Ορκίζομαι να πληρώ, εις το καλύτερο των δυνάμεων και της κρίσης μου, αυτήν την σύμβαση:

Θα σέβομαι τα με κόπο αποκτηθέντα επιστημονικά επιτεύγματα όλων εκείνων των ιατρών των οποίων τώρα τα βήματα ακολουθώ, και με χαρά θα μοιράζομαι και εγώ τις δικές μου γνώσεις με εκείνους που θα ακολουθήσουν.

Θα εφαρμόζω, προς όφελος των αρρώστων, όλα τα μέσα που απαιτούνται, αποφεύγοντας όμως εκείνες τις παγίδες της υπέρ του δέοντος αγωγής και του θεραπευτικού νιχιλισμού (μηδενισμού).

Θα θυμάμαι ακόμα ότι, εκτός από επιστημονικότητα, υπάρχει και τέχνη στην ιατρική, και ότι η ζεστασιά, η συμπάθεια, και η κατανόηση μπορούν να μετρήσουν περισσότερο από το νυστέρι του χειρουργού, ή του χημικού το φάρμακο.

Δεν θα ντραπώ να πω «δεν γνωρίζω», ούτε και θα αρνηθώ να ζητήσω τη βοήθεια συναδέλφων μου όταν απαιτηθεί η ειδικότητα ενός άλλου για την ανάρρωση ενός ασθενούς μου.

Θα σέβομαι την ιδιωτική ζωή των αρρώστων μου. Τα προβλήματα που μου εκμυστηρεύονται δεν είναι για να τα μαθαίνει όλος ο κόσμος. Ειδικά, οφείλω να χειρίζομαι με μεγάλη προσοχή ζητήματα ζωής και θανάτου. Εάν τύχει σε μένα να σώσω μια ζωή, αυτό θα είναι καλοδεχούμενο. Όμως μπορεί να ανατεθεί σε μένα η ευθύνη να πάρω μια ζωή (σ.σ.: όπως στη περίπτωση ενός κλινικά νεκρού ανθρώπου, η στην ανάγκη πραγματοποίησης άμβλωσης). Αυτή η φοβερή ευθύνη πρέπει να αντιμετωπιστεί με μεγάλη ταπεινότητα αλλά και με επίγνωση της δικής μου αδυναμίας. Πάνω απ’ όλα, δεν πρέπει ποτέ να το παίζω Θεός.

Θα θυμάμαι ότι δεν νοσηλεύω ή θεραπεύω κάποιον πίνακα καταγραφής πυρετού ή έναν καρκίνο που μεγαλώνει, αλλά έναν άρρωστο άνθρωπο, του οποίου η αρρώστια μπορεί να επηρεάσει την οικογένειά του και την οικονομική της κατάσταση. Η ευθύνη μου έναντί του συμπεριλαμβάνει και αυτά τα σχετικά προβλήματα, εάν πράγματι θέλω να λέω πως φροντίζω όσο χρειάζεται εκείνους που νοσούν.

Θα προλαμβάνω την νόσο όποτε το μπορώ, καθώς η πρόληψη είναι προτιμότερη από την αποθεραπεία.

Θα θυμάμαι ότι παραμένω μέλος της κοινωνίας, με ειδικές υποχρεώσεις προς όλους τους συνανθρώπους μου – εκείνους που είναι υγιείς στο νου και στο σώμα, αλλά και εκείνους που είναι αδύναμοι και ασθενούν.

Εάν δεν παραβιάσω αυτόν τον όρκο, ας αξιωθώ να απολαύσω τη ζωή και τη τέχνη, με τον σεβασμό των συνανθρώπων μου όσο ζω, και να με θυμούνται με τρυφερότητα όταν φύγω. Είθε να ενεργώ πάντα με γνώμονα την διαφύλαξη των υψηλών παραδόσεων του λειτουργήματός μου, και να έχω τη μακρά εμπειρία της χαράς να θεραπεύω όσους ζητήσουν τη βοήθειά μου.

Ο Σύγχρονος Όρκος των Ιατρών συντάχθηκε το 1964 από τον Λουίς Λασάνια (Luis Lasagna), διαπρεπή καθηγητή φαρμακολογίας, και Πρύτανη στη Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Tufts της Μασαχουσέτης. Μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε αυτόν το Όρκο, τον οποίο παίρνουν σήμερα, κυρίως στον Δυτικό Κόσμο, μαζί και με εκείνον του Ιπποκράτη, πολλοί ιατροί.

Επιμέλεια: Χρήστος Μιχαηλίδης