1988… Ο νεαρός τότε γιατρός Fitzhugh Mullan, έχοντας ο ίδιος διαγνωστεί με καρκίνο από το 1975, δημιουργεί τον όρο «Επιζών του Καρκίνου», τον οποίο χρησιμοποίησε σε άρθρο του στις 25 Ιουλίου 1985 με τίτλο «Seasons of Survival: Reflections of a Physician with Cancer». («Εποχές Επιβίωσης: Στοχασμοί ενός Γιατρού Με Καρκίνο»). Κάθε χρόνο, η πρώτη Κυριακή του Ιουνίου γιορτάζεται ως η Παγκόσμια Ημέρα Επιζώντων του Καρκίνου. Στόχος της «γιορτής» είναι να στηρίξει τους ανθρώπους που δίνουν τη μάχη τους με τον καρκίνο, υπογραμμίζοντας τις ιστορίες εκείνων που κατάφεραν να βγουν νικητές από αυτήν.

Μια τέτοια ιστορία είναι και αυτή που γράφει τώρα για το Blog του Κέντρου, η Σ.Α., συνεργάτης μας στην Αθήνα, για ένα πολύ αγαπημένο της πρόσωπο, γεννημένο μαχητή, «τον μπαμπά μου.»

«Καλό ξημέρωμα» από τον μπαμπά μου

“Κάθε φορά που άκουγα να λένε για κάποιον πως είναι «τυχερός μέσα στην ατυχία του», γελούσα μέσα μου και πιθανόν ειρωνευόμουν. Μέχρι που χρειάστηκε να το πω η ίδια για τον πιο δικό μου άνθρωπο στον πλανήτη και για λόγο περισσότερο από σοβαρό. Όλα ξεκίνησαν όταν σε μια αιματολογική εξέταση, κάποιος δείκτης βρέθηκε ελάχιστα αυξημένος σε σχέση με τις ανώτατες φυσιολογικές τιμές. Στο σημείο αυτό είναι που πάντα σκέφτομαι ότι ο μπαμπάς μου χρωστά τη ζωή του στον γιατρό του. Έναν πολύ νέο άνθρωπο με χαρακτηριστικά καλού επιστήμονα. Ακολούθησε βιοψία «για να είμαστε σίγουροι» και ενώ η διαίσθησή μου σχεδόν πάντα με επιβεβαιώνει, ήρθε η μέρα όπου η ζωή μου φώναξε δυνατά πως καμιά διαίσθηση δεν είναι πάνω από την επιστήμη. «Ο μπαμπάς σου έχει καρκίνο», άκουσα να μου εξηγεί στο τηλέφωνο με όλη την τρυφερότητα που θα μπορούσε, κάποιος που ξέρει καλά τι είναι ο μπαμπάς μου για εμένα. Θα ξέρετε εκείνο το παιχνίδι με τα τουβλάκια, όπου φτιάχνεις έναν πύργο και μετά αφαιρώντας ένα ένα τα κομμάτια του, προσπαθείς να μην γκρεμιστεί. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι κάποιος τράβηξε το θεμέλιο τουβλάκι. Ο πύργος γκρεμίστηκε με ταχύτητα, θόρυβο και ένταση, σαρώνοντας μαζί του ό,τι υπήρχε γύρω. Με μια λέξη… διαλύθηκα. Και έπρεπε να κρατήσω την είδηση για εμένα μέχρι να κάνει τις ανακοινώσεις στον μπαμπά μου ο ίδιος ο γιατρός του πέντε μέρες μετά.

Πέντε μέρες που προσπαθούσα να κρατήσω απόσταση από τον μπαμπά μου. Όχι όμως τόση απόσταση που θα τον έκανε να ανησυχήσει ότι κάτι συμβαίνει ή ότι κάτι ξέρω και δεν του το λέω. Πέντε μέρες όπου στις συναντήσεις μας έδινα ρεσιτάλ ερμηνείας του εαυτού μου σε συνθήκες κανονικής ζωής. Πόσο δύσκολο είναι τελικά να προσποιηθείς εσένα σε μια κανονική μέρα, στην καθημερινότητά σου δηλαδή, όταν το σύμπαν σου έχει γκρεμιστεί με τον χειρότερο τρόπο… Πόσο ανεκτίμητη είναι τελικά μια μέρα που σε βρίσκει να πνίγεσαι στη δουλειά ή απλώς να βαριέσαι.

Η στιγμή της ανακοίνωσης θέλει τον μπαμπά μου να κοιτάζει εμένα στα μάτια κλάσματα δευτερολέπτου μετά το άκουσμα της λέξη «θετικό». Δεν ξέρω πώς το έκανα αλλά του χαμογέλασα. Δεν ξέρω πώς το έκανε αλλά μου έκλεισε το μάτι, εννοώντας «όλα καλά». Η αγωνία του εκείνη την ώρα ήμουν εγώ και όχι εκείνος. Ίσως αυτό να σημαίνει «μπαμπάς». Ίσως πάλι αυτό να συμβαίνει όταν αγαπάς κάποιον πιο πάνω από τη ζωή σου ή πιο πάνω από κάθε άλλη υποψία ζωής. Βέβαια, το θέατρο δεν κράτησε για πάντα, αφού βγαίνοντας έξω έκανα ότι χτύπησα το πόδι μου για να κλάψω δυνατά, βαθιά, γοερά στην αγκαλιά του. «Σσσσσσς, η Ρ. το νίκησε και έγινε καλά», μου ψιθύριζε ξανά και ξανά στο αυτί, για μια γυναίκα που και οι δυο θαυμάζουμε με πάθος.

Και ναι, ο μπαμπάς μου έγινε καλά όχι γιατί το πίστεψε, αλλά γιατί ήταν τυχερός στην ατυχία του. Γιατί, αν θέλετε, είναι συνεπής με τις εξετάσεις του. Γιατί ο γιατρός του είναι αιώνες μπροστά. Δεν γράφω αυτό το κείμενο για να σας πω ότι ο μπαμπάς μου έγινε καλά επειδή το πίστεψε γιατί αυτό θα ήταν άδικο για όλους εκείνους που δεν τα κατάφεραν και το είχαν επίσης πιστέψει. Γράφω αυτό το κείμενο για την Παγκόσμια Ημέρα Επιζώντων του Καρκίνου γιατί ο μπαμπάς μου άντλησε δύναμη από τη φίλη μας Ρ. που μιλά ανοιχτά για την περιπέτειά της. Και καθώς ο ίδιος μιλά με σιωπές, μοιράζομαι εγώ την ιστορία του αντί για εκείνον.

Στον μπαμπά μου αρέσει πολύ να λέει «Καλό ξημέρωμα» ακόμα κι αν είναι 4 το μεσημέρι. Βεβαίως δεν το λέει επειδή κοιμάται νωρίς αλλά επειδή η αγαπημένη του ώρα μέσα στη μέρα είναι το ξημέρωμα, η αρχή όλων. Τον ρώτησα τι θα ευχόταν σε κάποιον που σήμερα παίρνει στα χέρια του μια θετική διάγνωση καρκίνου. «Καλό ξημέρωμα!» μου απάντησε. Σκεφτείτε τον συμβολισμό. Μόνο ένας άνθρωπος που πέρασε μια τέτοια σκοτεινή νύχτα, θα μπορούσε να τον καταλάβει. «Καλό ξημέρωμα» από τον μπαμπά μου, λοιπόν.”