Η Ελληνίδα συγγραφέας και αρθρογράφος Ρέα Βιτάλη, με αφορμή την σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Επιζώντων του Καρκίνου», έχοντας περάσει και η ίδια την δική της περιπέτεια, γράφει ένα μικρό-«μεγάλο» κείμενο για το Blog του Κέντρου μας.

Μπορεί η λέξη «καρκίνος» να συνδυαστεί με τη λέξη «χαρά»; Εάν ρωτήσετε έναν άνθρωπο που επέζησε της νόσου, θα το καταλάβετε από την άμεση έκφραση στο πρόσωπό του/της, χωρίς να χρειαστεί να πει κάτι παραπάνω.

Σήμερα, πρώτη Κυριακή Ιουνίου, όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, γιορτάζεται σε όλο τον κόσμο η «Παγκόσμια Ημέρα Επιζώντων του Καρκίνου». Στόχος είναι να «αποτελέσει γιορτή για όλους όσοι επέζησαν, να γίνει πηγή έμπνευσης και δύναμης για όσους διαγνώστηκαν πρόσφατα με την ασθένεια, να δώσει στήριγμα και κουράγιο στις οικογένειες των ασθενών και να αφυπνίσει και να ενημερώσει την κοινωνία».

Ακούγεται κάπως βαρύγδουπο αυτό, και ίσως νάναι. Ο όρος δημιουργήθηκε στα 1988 από τον νεαρό, τότε, γιατρό Fitzhugh Mullan, MD, o οποίος είχε ο ίδιος διαγνωστεί με καρκίνο ήδη από το 1975 και τον χρησιμοποίησε σε άρθρο του στις 25 Ιουλίου 1985 με τίτλο «Seasons of Survival: Reflections of a Physician with Cancer». («Εποχές Επιβίωσης: Στοχασμοί ενός Γιατρού Με Καρκίνο»)

Ως «επιζών» θεωρείται καθένας που ζει και έχει ιστορικό καρκίνου, από τη στιγμή της διάγνωσης ως το υπόλοιπο της ζωής του. Αυτή τη στιγμή, οι επιζώντες καρκίνου σε ολόκληρο τον κόσμο ανέρχονται σε εκατομμύρια και αποδεικνύουν ότι ο καρκίνος δε σημαίνει καταδίκη.

Όπως σημειώνει ο Ιατρικός Διευθυντής του Γερμανικού Ογκολογικού Κέντρου (GOC), Καθηγητής Δρ. Νίκος Ζαμπόγλου στο εισαγωγικό σημείωμα της σελίδας του στον ιστότοπο του Κέντρου μας, «ενώ τα ογκολογικά περιστατικά σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία κάθε χρόνο αυξάνονται … τα καλά νέα είναι ότι όλο και περισσότερες κακοήθειες, με προϋπόθεση την έγκυρη διάγνωση, γίνονται ιάσιμες».

Φυσικά, συνεχίζει, η εφαρμογή των ογκολογικών μεθόδων συντονισμένα, κάτω από την ίδια στέγη, με τη συνεργασία της παθολογικής ογκολογίας, της ακτινοθεραπείας και της εξελιγμένης βραχυθεραπείας, και με τη βοήθεια όλων των μοντέρνων μεθόδων απεικόνισης και διάγνωσης, είναι αναγκαία για να επιτευχθεί το βέλτιστο ογκολογικό αποτέλεσμα, με τη διατήρηση πάντοτε της ποιότητας ζωής του αρρώστου.

Αυτή η μέρα, λοιπόν, είναι καλή ευκαιρία να θυμόμαστε κατ’ αρχάς ότι ο καρκίνος έχει όνομα και δεν είναι ούτε «επάρατος» ούτε «ανίατος», άρα να μην μας πανικοβάλλει, και προπαντός να σκεφτόμαστε ότι «υπάρχει ζωή και μετά την πρώτη διάγνωση».

Το Κέντρο μας απευθύνθηκε στην Ελληνίδα συγγραφέα Ρέα Βιτάλη, τακτική αρθρογράφο και στο ενημερωτικό site Protagon.gr, η οποία πέρασε και αυτή την δική της περιπέτεια. Και μας έγραψε το παρακάτω μικρό, μα τόσο «μεγάλο» κείμενο:

Να βγαίνεις “νικητής”; Τι είναι αυτό; Αν νοιώθεις έτσι τότε είσαι βαθιά νυχτωμένος. Ζωή, πουλάκι μου. Etap . Όπως στα ραλλυ. Ειδική διαδρομή. Έβγαλα πέρα μια δύσκολη ειδική διαδρομή. Όχι νικητής, νικήτρια. Τόσο που είμαι πια πονηρεμένη, ότι δεν είμαι από σίδερο… Με τρομάζουν μεγαλοστομίες “νικητής”. Βγήκα καλύτερη οδηγός. Αυτό προϋποθέτει ότι ήμουν καλή. Η αρρώστια δεν μας κάνει άλλους. Μακάρι να γίνουμε καλύτερη εκδοχή μας. Νομίζω έγινα. Καλή συνέχεια στο δρόμο μας! Έχει μπόλικες ειδικές διαδρομές….

(*) Αυτοβιογραφούμενη: Γεννήθηκα το 1961. Είναι και μπόλικα τα χρόνια. Τι να πρωτοσημειώ¬σεις; Είχε σταθμούς, αφίξεις, αναχωρήσεις… Οι τελευταίες πονάνε. Είχε σημαντικούς, αγαπημένους, ακριβούς. Είχε έρωτες βαρβάτους και ανεμοέρωτες. Είχε τον έναν. Παιδιά, εγγόνια. Είχε λόγια, μάτια, βλέμματα. Σχεδόν βλεμματοδοτούμενη. Επαγγελματικά είχε πολλά, πολλά χρονογραφήματα. Γεννήθηκα, βλέπεις, με το κουσούρι της παρατηρητικότητας και της καταγραφής. Χρονογραφήματα στους 4 Τροχούς, στις Εικόνες, στον Ταχυδρόμο, στο Protagon.gr ως ιδρυτικό μέλος. Είχε σπουδή στην Ιστορία της Τέχνης. Είχε το πρώτο μου βιβλίο, «Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο». Tο δεύτερό μου βιβλίο, «Δεν πέθανα εγκαίρως», που εγκαινίασε τη συνεργασία μου με τις εκδόσεις Διοπτρα. Και το τρίτο μου βιβλίο τώρα, «Το παλτό μου, μαμά». Τι να λέμε; Πλήρης ζωής. Πλήρης; Αστειεύομαι. Χωράω ζωή ακόμα.